جوزپه برگومی: در ابتدای فوتبالم، تنها چیزی که به آن فکر می کردم، بازی کردن بود. دوره آموزشی را در میلان گذراندم و آنها مرا انتخاب نکردند. وقتی به روستای خود بازگشتم، از من پرسیدند : "عصبانی هستی؟" اصلا چنین احساسی نداشتم. به تیم روستا بازگشتم تا بازی کنم و این همه چیزی بود که می خواستم. هرگز تصور نمی کردم که در چهار جام جهانی حضور داشته باشم. وقتی جزئی از آن هستید، درکش می کنید. شروع کردن ، کار چندان دشواری نیست. قسمت سختش 20 سال دوام آوردن در این شرایط است.
*کدام خاطرات در این جام های جهانی بیش از همه ارزشمند و ماندنی هستند؟
آخرین جام جهانی لذت بیشتری برای من داشت اما در مجموع شما به گذشته نگاهی می اندازید و از همه چیز لذت خواهید برد. در جام 1982 بازیکنان بزرگی در کنارم بودند و یک مربی فوق العاده، انزو بیزوف، ما را هدایت می کرد. فقط می بایست او را تحت تاثیر قرار می دادم و در تمرینات آمادگی خود را حفظ می کردم. جام آخر متفاوت بود. کاپیتان پائولو مالدینی بود و ما بازیکنانی مثل ویه ری و اینزاگی داشتیم. من هم از تجربه ام استفاده کردم. در پایان، اوضاع تغییر کرد.
*دعوت به تیم ملی در آن سن کم، چه احساسی داشت؟
اولین باری که دعوت شدم، عصبی بودم. در کمپ تمرینی در دریاچه کومو کنار مارینی، اوریالی، بوردن و آلتوبلی حضور داشتم و بعد از آنجا به آلمان شرقی رفتیم. ما به دو دسته تقسیم شدیم و تمرین حفظ مالکیت توپ کردیم. پاهایم می لرزید. آن موقع 18 ساله بودم و دینو زوف 40 ساله. جنتیله و تاردلی هم بودند. همه به من احترام می گذاشتند چرا که در تیم ملی بودم و همه در کنار یکدیگر یک تیم را تشکیل می دادیم.
*قهرمانی در جام جهانی 1982 باعث نشد که تصور کنید قهرمانی های بیشتری را در دوران فوتبالی خود به دست خواهید آورد؟
همیشه وقتی لباس تیم ملی ایتالیا را بر تن می کنید، انتظارات بسیار بالاست و این انتظارات از مدافع عنوان قهرمانی، بیشتر هم هست. وقتی اوضاع دشوارتر می شود، ایتالیایی ها متحدتر می شوند تا بر چالش پیش آمده، غلبه کنند. در سال 1986، جام جهانی خوبی را پشت سر گذاشتیم. زمانی وارد شدم که انتقالی در جریان بود و وقتی در حال تغییر دادن هستید، همیشه همه چیز خوب پیش نمی رود.
*مکزیک میزبان تعدادی از بازیهای جام جهانی 2026 خواهد بود. از بازی در جام 1986 چه به خاطر دارید؟
یک سال پیش از جام جهانی، برای آشنا شدن با شرایط آب و هوایی مکزیک، یک تور تمرینی را در این کشور برگزار کردیم و دو بازی دوستانه مقابل مکزیک و انگلستان انجام دادیم. بعد از آن در جام جهانی حضور یافتیم. در بالاترین سطح در این مسابقات شرکت کردیم و مجبور بودیم با شرایط و آب و هوا کنار بیاییم. کمپ ما در حد متوسط هم نبود ولی مکزیکی ها با فوتبال زندگی می کنند و آن را نفس می کشند. اشتیاق و استعداد بسیاری در این ورزش از خود نشان می دهند. تیم های خوبی هم دارند که بسیار با تجربه هستند. همیشه بازی با آنها دشوار است و می توانید به راحتی این موضوع را احساس کنید.
*حضور در ترکیب تیم ملی در کشور خودتان در جام جهانی 1990، بزرگترین مسئولیتی بود که بر عهده گرفتید؟
اینطور فکر می کنم. البته هرگز در این مورد فکر نکرده ام. من کاپیتان آن تیم بودم و ناراحت کننده بود، چرا که ما تیم بزرگی داشتیم و فوتبال خیلی خوبی بازی می کردیم. سن ایده آلی برای بر عهده داشتن مسئولیت وجود ندارد. فقط اینکه سرانجام ناخوشایندی داشت. شب هایی جادویی را سپری کردیم، درست مثل معنی آهنگ رسمی همان مسابقات. جو ورزشگاه ها و رختکن ما فوق العاده و باورنکردنی بود. ما یک اشتباه کوچک در مرحله نیمه نهایی داشتیم و همه چیز تمام شد.
*قهرمان آن جام، دوست شما، آندریاس برمه فقید بود...
اندی یک دوست واقعی و هم تیمی بزرگ بود. یک بار به او گفتم : "لوتار ماتئوس پنالتی ها را می زند، حتی در تیم اینتر اما تو در مسابقه ای مثل آن (فینال جام جهانی 1990) پشت توپ ایستادی و با پای راست ضربه زدی. این دیگر چه ریسکی بود؟!" (می خندد). او شخصیتی بسیار قوی داشت و شایسته این عنوان بود. در آلمان به بازیکنان قدیمی سال های سال، احترام می گذارند. اندی در همین قواره بود و شایستگی همه ستایش ها را داشت.
*یک نسل کامل از جوانان ایتالیایی، از دیدن ایتالیا در جام جهانی محروم شدند. لاجوردی پوشان چقدر با بازگشت به مسیر فاصله دارند؟
در سال 2026، انتظار ما برای حضور در جام جهانی، 12 ساله خواهد بود. ایتالیا فرصت های بسیاری را از دست داد ولی می تواند خود را بازیابی کند. هنوز هم به خود می بالیم . به لحاظ فنی، بازیکنان با استعدادی داریم و از نظر تاکتیکی هم تفاوت زیادی را نشان داده ایم. باید استعدادهای جدیدی را پرورش دهیم و امیدوار باشیم که از این استعدادها در زمین مسابقه استفاده کنیم. فوتبال ایتالیا تغییر کرده و این را می توانید از رقابتهای باشگاهی در اروپا متوجه شوید. من به اسپالتی اعتماد دارم و امیدوارم که در رقابتهای یورو 2024 و مقدماتی جام جهانی 2026، عملکرد مناسبی داشته باشیم.
*بزرگترین حسرت زندگی تان عدم حضور در جام جهانی 1994 بود؟
بله. آریگو ساکی سالها بعد گفت که در کنار گذاشتن من از ترکیب تیم ملی اشتباه کرده است. در آن زمان به عنوان یک مربی جوان می اندیشید. بعدها به من گفت که نمی خواسته زمان را برای توضیح دادن مفاهیم جدید به بازیکنانی که سابقه همکاری با وی را نداشته اند، هدر بدهد. کینه ای ندارم ولی هنوز هم به این فکر می کنم که اگر در آن تیم بازی می کردم، چه می شد. دوست داشتم که این اتفاق رخ می داد.
*در ایتالیا می گویند، روبرتو باجو تنها کسی است که ایستاده روی پاهایش مرده است. وقتی پنالتی فینال جام جهانی 1994 را از دست داد، در ذهنش چه می گذشت؟
من هرگز پنالتی به این مهمی نزده ام، پس هیچوقت نمی دانم که چه گذشته است اما چه می توان به او گفت؟ یا به فرانکو بارسی؟ در ضربات پنالتی با رقابتهای جام جهانی 1990 خداحافظی کردیم و من گریستم. متاسفانه چیزی نمی توان گفت. در کنار این بازیکنان باقی می مانید و به حرکت خود ادامه می دهید. این بخشی از زندگی و مسئولیت های همراه آن است. بازیکنان در شرایطی گام به این صحنه های بزرگ می گذارند که کل دنیا در حال تماشای آنها هستند ولی همواره امکان اشتباه وجود دارد.
*صحنه های دراماتیک اینچنینی به پیشرفت جهانی ورزش فوتبال کمک می کند؟
آمریکا، کانادا و مکزیک در حال پیشرفت هستند. برگزاری جام جهانی هم به این موضوع کمک می کند و این پیشرفت رو به جلوست و باعث رشد فوتبال در کشورهایی می شود که این رشته، ورزش اول آنها محسوب نمی شود. دیگر بازی ساده ای وجود ندارد. مسابقات، فاصله بین تیم ها را کمتر و کمتر می کند. من عاشق این موضوع هستم و به نظرم بسیار جذاب است.
*ایتالیا برای بازگشت به دوران اوج باید چه کاری انجام دهد؟
صعود به جام جهانی یک " باید " است. حتی نمی خواهم به این موضوع فکر کنم که ایتالیا به جام جهانی صعود نخواهد کرد. فکر می کنم لوچانو اسپالتی یک نابغه است با همه ترس ها و نقاط ضعف ممکن. هنوز هم راه حل هایی دارد. ممکن است 65 ساله باشد ولی هنوز هم در حال رشد است و این چیزی است که ایتالیا می تواند روی آن حساب کرده و به آن تکیه کند. شاید پیروز شویم یا شکست بخوریم ولی من به او اعتماد دارم. ایتالیا همیشه در همه ارکان فوتبال خود، کیفیت بالایی را نشان داده است اما همیشه می گوییم که چیزی در خط مقدم اشتباه می شود و بی نتیجه می ماند. شاید بازیکنانی در سطح جهانی نداشته باشیم ولی هنوز هم خوب هستیم و همین موضوع من را مطمئن می سازد. به هر حال قهرمانی اروپا را به دست آوردیم و در آلمان هم جام جهانی را بالای سر بردیم.
*سیدمحمد طاهر شاهین
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
