محرمی که این روزها در جامه سرمربیگری از رفتار و گفتارش لذت می بریم ، همان پسر خوب و بی حاشیه سالهای نه چندان دور تیم ملی و فوتبال نصف جهان است؛ همو که وقتی توپ به پاهایش می چسبید دل مهاجمان برای دریافت پاس گل غنج می زد. از آن بازیکن سر به زیر بیرون و متبحر درون مستطیل سبز، حالا سرمربی ای ساخته شده که می خواهد متفاوت باشد؛ ادا هم درنمی آورد؛ خود خودش است. نوع پاسخگویی او به سوالات خبرنگاران با همه فرق دارد؛ حتی وقتی داور سر تیمش را بریده باشد؛ حتی به وقت شیطنت میدانی ها و ... همین رفتارها می تواند الگو باشد. شاید ماموریت او در فوتبال ما همین باشد؛ فارغ از برد و باخت ها و چه ماموریتی می شود ، اگر به سرانجام برسد !
اگر به این درد بزرگ که؛ فوتبال ایران قبل از زمین گیر شدن در 90 دقیقه ها آسیب خورده رفتارهای بیرونی است، باور داشته باشیم آن وقت نسبت به نوع رفتار «نویدکیا» ها بی تفاوت نخواهیم بود. فوتبال ایران برای برون رفت از پیله زشت و پوسیده کنونی، نیازمند دگرگونی در رفتار بزرگان خود است و این بزرگان که گاهی بر سر یک اشتباه داوری یا پرسش «هچل هف» خبرنگاران عنان از کف داده و زمین و آسمان را به هم می دوزند، اگر کمی شبیه سرمربی جوان مس رفسنجان عمل کنند، بخش اعظمی از مشکلات حل خواهد شد؛ آن روز می توانیم فکرمان را روی مشکلات اصلی فوتبال متمرکز کنیم ، به جای آنکه صبح تا شب پیگیر سرانجام دعوای این باشگاه با آن باشگاه و آخرین بیانیه پیاده نظام های رسانه ای شان و ... باشیم.
برای این فوتبال شاید یک «نویدکیا» کم باشد اما امروز همین یکی را لای پر قو نگه داریم و نگذاریم از مسیر درستی که در پیش گرفته خارجش کنند؛ فردا که شد ، فکر فردا خواهیم کرد.
*حمید ترابپور
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
